Są słowa wyraźnie oddzielone przez wymowę inawet etymologia nie ma ze sobą nic wspólnego, ale gdy zamiast jednego z nich używamy drugiego, rozumiemy tak wyraźnie, jakby każde słowo było używane ściśle do zamierzonego celu. Jak to przyjąć - jako ogrom naszego języka ojczystego, dążąc do wypełnienia każdego znaczenia odcieniami, czy świętości niektórych słów tak potężnych, że mieszczą się w setkach pojęć?

Pochodzenie tego słowa

Więc o co chodzi? W swoim słowniku Dahl po raz pierwszy, jak to mówią, oficjalnie wymienione i na swój własny sposób, w pełni ujawnił pojęcie słowa jako "ja". Do tego momentu nie istniało żadne znaczenie słowa "esencja", ale jego użycie w żywej mowie oznaczało tylko jedną z form czasownika "jest".

Mówiący po angielsku powinni pamiętaćczasownik "być" jest nadal używany - być. Tak jak gorliwy Brytyjczyk mówi, że "papuga jest ptakiem", tak Cyryl i Metody, tworząc klasyczny staro-cerkiewno-słowiański, zasugerowali, że "jabłoń jest drzewem". A słowo pośrednie w takim pakiecie oznaczało oświadczenie w stosunku do zaimka osoby trzeciej. Przez długi czas interpretacja tego, czym była esencja, opierała się na podkreśleniu pierwszego rzeczownika w stosunku do następnego.

Innymi słowy, byłoby dziwnie słuchaćw wersetach sławnych poetów, taki biurokratyczny absurd, a skoro to żywe słowo tworzyło język mówiony, to słowny pakunek przez jakiś czas pozostawał na papierze przez urzędników.

Najdokładniejsze pojęcie tego, czym jest esencja, daje nam język bułgarski, co wyjaśnia, że ​​"esencja" jest interpretowana tylko jako "dusza, esencja".

Esencja jako źródło prawdy

Korzeń, źródło, znaczenie, ziarno, początek, stopa,rdzeń, podglebie, ostrość, kwintesencja ... wszystko to. Istota jest ujawniona, więc może stać się celem: "dostać się na sam dół", wtedy powiedzą. Ale może również stać się głównym źródłem zadania, które zmusza do ujawnienia: "Na podstawie istoty celu" - to inna sprawa, czyż nie?

W każdym razie, jak nie grać słowami, tosłowo zawsze oznacza przyczynę - zdarzenie, działanie, czyn. Każdy synonim, każda metafora prowadząca do głębi pierwotnej idei, to jest esencja. Początkiem każdego procesu jest jego istota, z której odpiera. Koniec procesu jest taki sam, jak znaczenie wszystkich podejmowanych wysiłków.

Esencja jako podkreślenie negacji

Będziemy musieli pamiętać Stirlitza z jego skrzydlatymi: "To nie ma znaczenia." "W gruncie rzeczy to nie jest takie ważne" - parafrazując zwiadowcę, powiedziałby intelektualista. "Nie tak znaczący" jest bardziej dyplomatyczną wersją tego samego lekceważenia dla jakiegoś działania.

„Nie w istocie (esencji)” - w ten sposób można odciąć zarozumiałego oskarżonego w sądzie. „To nie o to chodzi” - jako argument dla dyskutantów. „Nie jest istotą, że tak jest” jest wersją dla wątpiących.

Jak widać, nowoczesna koncepcja coesencja zależy od kierunku rozmowy i wzajemnego nastroju na częstotliwość rozmowy. Mogą podkreślać, zaprzeczać, dyskutować, wiązać; Za pomocą tego słowa możesz się zgodzić i wątpić. Najważniejsze jest wykorzystanie go w istocie rozmowy, a jednocześnie nie odbiegać od istoty.